Entuzjasta

Na krańcu wszechświata wszyscy stajemy się ludźmi

zanim zrzucimy brzemię w odwieczną otchłań

purpurowe barwy dominują nad czystym błękitem

rozlane gwiazdy, samobójstwa ciał niebieskich

niepokalane dłonie pieszczące gładką i delikatną skórę

rozmawiamy z kształtami, bezbarwnymi postaciami

łączy nas wspólny cel i działania

indokrtynowanie własnych serc

zrzucamy je w przepaść wraz z ciężarem na nogach

pozbywamy się trudności i brzemię zanika

zanim ostatni raz odwrócę moją głowę i spojrzę

we wszystkie lasy ciemne i jasne

kamienie płynące z prądem i pod prąd

uścisnę dłoń tanich entuzjastów

ręką uchwycę swój blady osłabiony język

niech porusza się w rytm walca Chopina

opowiada dynamicznie i zwięźle

o tym co dostrzega na parkiecie

pot z języka jak krew płynie gęsto

muzyka dobiega końca

język opada już z sił

muzyka przestaje grać

język milczy

teraz odważnie kieruje swój wzrok w stronę końca

zanurzam się w mistrzowskich barwach próżni

nie możemy ich dotknąć lecz posmakować i poczuć

kiedy biorę głęboki oddech tak jak tlen wypełniają moje płuca

rozmaite kolory nieskończoności