Poeci

W tym miejscu 

można poznać 

sylwetki twórców naszej grupy: 

Zosia

Cześć! Nazywam się Zosia, chodzę do pierwszej gimnazjum i jak już chyba zauważyliście, moją pasją jest pisanie.
Bardzo trudno jest mi mówić o sobie, więc...po prostu powoli będziecie odkrywać moją osobę, czytając wiersze, a nawet  kawałki prozy.
Muszę Was uprzedzić, że mam bardzo dużo wad, na przykład: wyniosłość, wredność i złośliwość... Z góry za siebie przepraszam.
Jestem wielką fanką metafor i  personifikacji, dlatego w moich tekstach znajdziecie ich stosunkowo wiele.
Jestem, nie ukrywajmy, troszeczkę dziwna i pokręcona, mało lubiana, wiecie...taka szkolna dziwaczka.
Życzę Wam miłej lektury i rozszyfrowania mnie.
Przyznam szczerze, jeszcze nikt nigdy nie zrozumiał mnie, czytając jakikolwiek (mój) tekst. Spotykałam się tylko z krzywymi spojrzeniami.  Może to właśnie Tobie się uda?  
Zosia.

****

Paula M. Burns

Niechętnie opowiadam o sobie. Kiedy mam się odezwać na ten temat, w mojej głowie pojawia się natrętne pytanie: "Kim tak naprawdę jestem?". Zazwyczaj wtedy dukam, że nazywam się Paulina, ale wolę, gdy mówią na mnie Paula. Ewentualnie dodam, że uczę się w jednym z olsztyńskich liceów. Chociaż od wielu lat skupiam się na prozie, od czasu do czasu, pod wpływem natchnienia zajmuję się również liryką. Moje wiersze zapewne nie należą do wybitnych. Spójrzmy prawdzie w oczy - Robertem Frostem nigdy nie będę. Staram się jednak oddać cząstkę swojej niezbyt zrozumiałej osobowości poprzez słowa. Moje słowa. Bo przecież na tym polega poezja, prawda?

****

Caligo

Jestem Angelina Caligo. Jestem Bon Vivantem, na znak szacunku dla moich przodków. Słowa mają wielkie znaczenie w moim życiu, wręcz prowadzą generalne dialogi. Moja poezja ma kolory pastelowe, malinowe, kobiece, a czasami wulgarne. Jest w niej trochę ironii i trochę szaleństwa.

Jestem trudnym i niecierpliwym człowiekiem.

Ale wierzę, że moje wiersze spodobają się wam.

Wierzę w to, że razem z innymi poetami

Stworzymy coś pięknego. 

****

Smocza Strażniczka 

Smocza Strażniczka – jestem Kimś… Kimś, kto oszalał z miłości do smoków. Kimś, kto stara się być normalnym, ale nie wychodzi mu to. Kimś, kto chciałby być Kimś Innym, ale w gruncie rzeczy cieszy się jednak z tego kim jest i, póki co, nie chce tego zmieniać. 
Jestem Człowiekiem gatunku Homo Sapiens Sapiens (Nie wiem jak reszta, ale ktoś jest może Neandertalczykiem, czy coś i nie chcę go obrażać . 
Nie jestem typowym poetą – nie pisuję wierszy typowych, nie znam ich gatunków i rodzajów. Jeżeli już piszę, to tylko dla siebie i przyjaciół. Nie… poezji nie piszę dla obcych ludzi… Ja maluję poezję dla ludzi. 
Właśnie! Jestem bardziej malarzem niż poetą. Pisząc staram się „namalować” opisywaną sytuację. Coś sobie wyobrażam i to spisuję. A potem przedstawiam to na papierze. Jestem wzrokowcem. 
 Mam już trochę doświadczenia w blogowaniu: piszę własne dwa blogi („Gdzie jesteś Eragonie” – fanfiction oraz „Smocza Strażniczka o sobie” ) 
Wiele osób uważa, że powinnam się wybrać do Lublińca – tak profilaktycznie. Hmm… czasem, kiedy trochę normalnieję, to tez się nad tym zastanawiam. Ale potem zaraz odzywa się Smok Mojej Duszy i pochłania te myśli, zanim wyrządza jeszcze większej krzywdy. 
W skrócie: jestem maniakalnym początkującym smokologiem, malującym to co chcę i piszącym to co chcę – poezję i prozę.

****
Sebastian

Witajcie!


Mam na imię Sebastian, chodzę do 1 klasy liceum. Poezją zainteresowałem się ok. 2 lat temu, gdy jako nagrodę za wyniki w nauce otrzymałem tomik poezji Cypriana Kamila Norwida. Pamiętam, że gdy pierwszy raz usiadłem do jego wierszy, byłem skonsternowany. Nie miałem pojęcia jak mam rozumieć te różne, pięknie zapisane myśli tego poety. Tak mijały moje wieczory, z herbatą i tomem. W lipcu 2012 roku napisałem swój pierwszy wiersz. Tak to się zaczęło...

Co mam powiedzieć o sobie? Trudno będzie mi obiektywnie ocenić siebie samego, ale podejmę to wyzwanie. Jestem osobą bardzo uczuciową, wszystko biorę do siebie. Swoje przemyślenia i problemy tłamszę w sobie, przez co właśnie powstają moje utwory. Nie umiem się otworzyć przed innym człowiekiem więc otwieram się przed kartką.

Kocham jesień, choć jest to toksyczny związek. Mam wiele wspomnień z tą porą roku, niekoniecznie szczęśliwych. Mimo to, mam jakiś wewnętrzny sentyment do tej pory roku. Inspiruje mnie i napawa różnymi myślami.

Oprócz wierszy, pisuję też nowelki. Są one efektem wielu nagromadzonych przemyśleń i refleksji, które trudno zawrzeć w wierszu. Jeśli kogoś to interesuje to mój typ osobowości to 4w5. To by było na tyle. Dziękuję za poświęcony mi czas...